Душы тужыць па вышыні,
Сніць нетутэйшых ніў загоны.
Няхай на дрэвах цішыні
Варушыцца агонь зялёны.
Хай цепляцца сукі ствалоў,
Як свечкі, перад таямніцай,
І расцвітаюць зоры слоў
На іх першалістоце ніцай.
Зямля, я голас твой спасціг,
Ды не страхну пакуту гэту,
Як дол прыціхлы з вод сваіх
Адлюстраваную камету.
Так коні не страхнуць хвастамі
Той поўні, што іх б’е ў хрыбты.
Каб мог я прарасці вачамі
У глыбіню, нібы лісты.