Я не быў ніколі на Басфоры,
Не пытай, як дно ўздыхае днём.
Я ў тваіх вачах убачыў мора —
Сінім захлынаецца агнём.
У Багдад не йшоў я з караванам,
Не вазіў ні шоўк туды, ні хну.
Да мяне схіліся гнуткім станам,
На каленях дай я адпачну.
А ці зноўку, колькі ні прасі я,
Клопату няма табе, мой свет,
Што я ў імі сіверным — Расія —
Самы лепшы, дарагі паэт.
У мяне ў душы пяе тальянка,
Бачу месяц — чую мілы брэх.
Хіба ты не хочаш, персіянка,
Бачыць сіні край ласкавых стрэх?
Я сюды прыехаў не з дакукі —
Клікаў край пялёсткавай імглы.
Лебядзіныя сустрэлі рукі,
Абвівалі, быццам два крылы.
Лёс ні хвілі мне не даў спакою,
І хоць дзён мінулых не кляну,
Раскажы мне што-небудзь такое
Пра тваю — ў вясёлках — старану.
Заглушы ў душы тугу тальянкі,
Чараў свежых выдыхні павеў.
Каб пра воч паўночныя маланкі
Ні ўздыхаць, ні думаць не хацеў.
Хоць не быў ніколі на Басфоры,
Я схлушу, як дно світае днём.
Вочы нездарма твае, як мора,
Сінім захлынаюцца агнём.
1924