Якая ноч! Я не магу...
Не спіцца мне — святло такое!
Яшчэ як быццам берагу
Сваё юнацтва залатое.
Сяброўка састарэлых дзён,
Не называй гульню каханнем,
Хай лепш струменіцца з акон
Святло, заліўшы ложак ззяннем.
І ўсё, што час паспеў змяніць,
Хай абмалёўвае ён смела.
Хіба ты зможаш разлюбіць,
Як пакахаць ты не сумела?
Кахаць мы можам толькі раз,
І мне чужая з-за таго ты,
Што ліпы марна вабяць нас,
Ступіўшы ў белыя сумёты.
З табой мы знаем удваіх,
Што ў гэты водбліск, ясны, сіні,
Не цвет на ліпах векавых —
Нп гэтых ліпах снег ды іней.
Што адкахалі мы даўно,
Ты не мяне, а я - другую,
Гуляць ці не — усё адно —
Нам у любоў недарагую.
І ўсё ж цалуй і абдымай
З пяшчотай, можа, нечаканай.
Хай сэрцу вечна сніцца май
І тая, што была каханай.