Ты яшчэ жывеш, мая старая?
Я жывы. Паклон табе, паклон!
Хай над хатай ціха дагарае
Вечаровы свет забытых дзён.
Пішуць мне, што, тоячы трывогу,
Ты засумавала без мяне,
Што зачаста ходзіш на дарогу
У старым злінялым шушуне.
І табе у прысмеркавым суме
Бачыцца зачаста ўсё адно ж:
Быццам нехта мне ў карчомным тлуме
Увагнаў пад сэрца фінскі нож.
Родная, нічога! Супакойся.
Гэта толькі мроіцца ў журбе.
Не такі ўжо горкі я прапойца,
Каб сканаць, не ўбачыўшы цябе.
Па-ранейшаму пяшчоты поўны,
Маладую мару пешчу ў снах, —
Каб хутчэй мяне з тугі бунтоўнай
Шлях прывёў пад родны нізкі дах.
Я вярнуся, як раскіне голле
Па-вясноваму наш белы сад.
Толькі ты ўжо ў досвіткавай золі
Не будзі, як восем год назад.
Не будзі таго, што не збылося,
Не хвалюй вярэдліва гады, —
Рана стратамі сустрэла восень,
Выстудзілі сэрца халады.
І маліцца не вучы мяне. Не трэба!
Да старога травянее след.
Воч маіх пагодлівае неба,
Ты адна мой вечаровы свет.
Дык забудзься на сваю трывогу
І задужа не сумуй па мне.
Не хадзі так часта на дарогу
У старым злінялым шушуне.