Ты жывеш яшчэ, мая матуля?
Я жывы, і шлю табе паклон,
І няхай і ў змрок святлом атуліць
Нашу хату адзінокі клён.
Пішуць мне, што тоячы трывогу,
Ты засумавала без мяне,
Што выходзіш часта на дарогу
У сваім старэнькім каптане.
Не журыся ты на кожным кроку
І душу дарэмна не трывож,
Што нібыта мне ў атрутным змроку
Нехта увагнаў пад сэрца нож.
Родная, дарэмна! Супакойся,
Гэта толькі трызніцца ў журбе.
Не загіну я, нібы прапойца,
Болей не пабачыўшы цябе.
Я, як і даўней, такі ж ласкавы,
Толькі мару, каб з мяцежных стром
І ад мітусні агорклай славы
Зноў вярнуцца ў нізенькі наш дом.
Можа, я вярнуся на змярканні,
Калі квецень наш пабеліць сад,
Толькі ты мяне ўжо на світанні
Не будзі, як восем год назад.
Не будзі таго, што не збылося,
Што паспела ў марах адцвісці.
Вельмі ж рана страты давялося
Мне сустрэць у блытаным жыцці.
І маліцца не вучы. Ні бога,
Ні анёлаў, — як і не было.
Толькі ты — адна мне дапамога,
Толькі ты адна — маё святло.
Дык забудзь ранейшую трывогу,
Не журыся вельмі без мяне,
Не хадзі так часта на дарогу
У сваім старэнькім каптане.