Вы помніце,
Вы ўсё, вядома, помніце,
Як неспакой
Я давяраў сцяне,
Хадзілі вы, пакой трывогай поўнячы,
І нешта рэзкае
У твар кідалі мне.
Вы гаварылі:
Нам пара расстацца,
Што вам жыццё маё
Агоркла, як палын,
Што вам даўно пара за справу брацца,
Каціцца ўніз далей —
Мой шлях адзін.
Не, любая!
Мяне вы не любілі.
Не зналі вы, што ў тлумнасці людской
Быў я, нібы рысак, загнаны ў мыле,
Прышпораны натураю крутой.
Не зналі вы,
Што ўвесь я ў тумане,
Дзе бура звычнасць зрушыла старую,
Таму й пакутую, не ясна мне,
Куды нас лёс падзей кіруе.
У вочы вочы —
Не разгледзець воч.
Вялікае відней здалёку стане.
Калі ўскіпае гнеў марскі наўзбоч,
То карабель у горкім стане.
Зямля — наш карабель!
Ды нехта ўраз
Па новае жыццё, па славу
Яе ў гушчар завей і бур якраз
Павёў па велічнаму праву.
Ну, хто там з нас на палубе крутой
Не падаў, не рыгаў і не хістаўся?
Іх мала, з вопытнай душой,
Хто моцным у гайданку заставаўся.
Тады і я,
Пад дзікі шум,
Без клопату,
Дзе ўсе ярыгі,
Спусціўся ў карабельны трум,
Каб не глядзець людскія рыгі.
Той трум быў —
Рускаю карчмой,
Дзе я са шклянкай быў не ў звадзе,
Каб не хварэць тугой чужой,
Сябе губіў
У п’яным чадзе.
Адзіная!
Я мучыў вас,
У вас была туга ў вачах запалых:
Што перад вамі напаказ
Сябе растрачваў я ў скандалах.
Але не зналі вы,
Што ў тумане,
Дзе бура звычнасць зрушыла старую,
Таму й пакутую —
Не ясна мне,
Куды нас лёс падзей кіруе...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
І мне цяпер,
Як перайшоў гадоў імжу,
Пачуцці й думкі іншыя вядомы.
І за віном святочным я кажу:
Хвала і слава стырнавому!
Я сёння
У палоне пачуцця.
Згадаў тугу, што вас вітала стала.
Паведаміць
Імчу да забыцця,
Які я быў
І што са мною стала!
Каханая!
Сказаць прыемна мне:
Пашчасціла не ўпасці з кручы.
І я ў Савецкай старане
Цяпер упэўнены папутчык.
Я іншым стаў —
Засведчыць рух любы.
Не мучыў бы я вас,
Былое ўсё зламаўшы.
За сцяг
Узнёслай працы й барацьбы
Гатоў ісці хоць да Ла-Манша.
Даруйце...
Знаю: вы не тая больш —
З сур’ёзным, мудрым мужам
Вы жывеце;
Нашто вам нашы мітусня і боль,
І сам я вам
Навошта ў тлумным свеце.
Як зорка вас вядзе,—
Жывіце без бяды,
Спакой ваш смуткам не заценен.
З вітаннем,
Хто вас помніць заўсягды,
Знаёмы ваш
Сяргей Ясенін.