Не шкадую, не заву, не плачу,
Пройдзе ўсё, як з белых яблынь дым,
Пазалотай восені пазначаны,
Я не буду болей маладым.
Сэрца, прадчуваючы пагрозу,
Ты мяне дарэмна не трывож,
І краіна ў паркалі бярозак
Не завабіць бегаць басанож.
Дух бадзянняў не вядзе ў бязмежжа.
Вусны у палоне забыцця.
О, мая растрачаная свежасць,
Жар вачэй, паводка пачуцця.
Я цяпер скупейшы на жаданні.
Ты, жыццё, мяне не абміні.
Быццам я вясновым гулкім раннем
На ружовым праскакаў кані.
Кожны з нас усё ж ідзе да скону,
З клёнаў медзь ліецца дагараць...
Будзь жа на вякі благаславёна,
Што прыйшло цвісці і паміраць.