Раніцою ў гуменным закутку,
Дзе рагож залаціўся рад,
Ашчаніла рыжая сука
Рыжых сямёра шчанят.
Да вечара яна іх лізала,
Прыхарошвала языком,
І сняжок расплываўся падталы
Пад цёплым яе жыватом.
А вечарам, калі куры
На седалах спяць сваіх,
Прыйшоў гаспадар яе хмуры,
Паклаў у мяшок семярых.
Яна бегла за ім, праваджала,
Прабавала хвастом віляць...
І доўга, доўга дрыжала
Вады незамёрзлая гладзь.
А калі, прыбітая болем,
Ледзь-ледзь валаклася назад,
Паказаўся ёй месяц над полем
Адным з яе рыжых шчанят.
У сінюю высь звонка
Загаласіла яна,
І схаваўся месячык тонкі
За хмару каля гумна.
І глуха, як ад падачкі,
Калі кінуць ёй камень насмех,
Пакаціліся вочы сабачыя
Залатымі зоркамі ў снег.