А.Сахараву
Той ураган мінуў. Нас мала ацалела.
Усіх не ўчуць на пераклічцы згод.
Я зноў вярнуўся ў край асірацелы,
У ім не быў я восем год.
Каго паклікаць? Падзяліцца з кім мне
Той сумнай навіной, што я вяртанню рад?
Тут нават млын — драўляны птах нішчымны
З адным крылом — стаіць, прымружыўшы пагляд.
Я тут нікому не вядом.
Якія помнілі, даўно забылі.
Там, дзе калісьці быў бацькоўскі дом,
Застаўся друз у попеле й дарожным пыле.
Жыццё вірыць.
Заняты ўсе ў жыцці.
Адных не ведаю, а тых не помню.
Ды прывітаць капелюшом каго мне,
Прытулак у чыіх вачах знайсці?
І ў галаве маёй не ціхне думак бура:
Радзіма што?
Няўжо ўсё гэта сны?
Бо я амаль для ўсіх тут пілігрым пануры
З вядомай толькі богу стараны.
І гэта я!
Грамадзянін сяла,
Якое тым і будзе знакаміта,
Што баба тут калісь жыццё дала
Расійскаму скандальнаму пііту.
Ды голас думкі з сэрца гоніць зло:
«Апомніся! Ці ж ты маленькі?
Світае гэта новае святло
Каля хацін другога пакалення.
Стаў адцвітаць, а, што прыйшлі пасля,
Другія юнакі пяюць напеўна,
Іх песні будуць цікавей, напэўна,
Іх маці не сяло ўжо — ўся зямля».
Ах, родны край! Румянца лістабой
На шчокі паў, як на сухі гасцінец.
Мне стала мова родная чужой,
Я ў родным краі як іншакраінец.
Вось бачу я:
Нядзельныя сяльчане
Ля воласці юраць, як ля царквы.
Каравым словам новы дзень сычае,
Балакаюць пра «жытку» і правы.
Начэе. Хліпкай пазалотай
Заход абпырскаў шэрыя палі.
Таполі, як цялушкі пад вароты,
У канавы ногі босыя звялі.
Чырвонай Арміі баец а абліччам сонным,
Кульгавы, ва ўспамінах моршчыць лоб,
Апавядае важна аб Будзённым
І як чырвоныя адбілі Перакоп.
«Ужо ж яго — раз-так і так, уволю —
Буржуя гэнага... каторы ў Крыме... мы...»
І клёны моршчацца вушамі доўгіх голляў,
І бабы войкаюць у прыцемак нямы.
З гары ідзе сялянскі камсамол,
І пад гармонь стараецца старанна —
Пяюць агіткі Беднага Дзям’яна,
Вясёлым крыкам аглушаюць дол.
Эх, старана!
Якога ж я ражна
У вершах роў, што дружны я з народам?
Мая паэзія, не трэба тут яна!
Дый я не трэба тут, як смутны одум.
Даруй, прытулак родны.
Сум міне.
Чым саслужыў табе — ну і таго даволі.
Няхай пяюць сягоння без мяне, —
Спяваў тады, як край канаў ад болю.
Прымаю ўсё.
Як ёсць усё прымаю.
Гатоў быць верным выбітым слядам.
Аддам душу кастрычніку і маю,
Ды толькі ліры любай не аддам.
Я — не аддам яе ў чужыя рукі —
Ні маці, ані жонцы, ні сябрам.
Яна свае мне толькі давярала гукі,
Ключы ад песенных мне аддавала брам.
Квітнейце, юныя! І здаравейце целам!
У вас жыццё інакшае, напеў другі.
Адзін пайду да меж нязнаных крокам смелым,
Знайшоўшы для душы бунтоўнай берагі.
Але й тады,
Калі па ўсёй планеце
Міне згрызня плямён,
Злу скажуць: «Не трылузь!»,
Пець буду я
Ўсёй існасцю ў паэце
Шасціну ўсёй зямлі
З кароткай назвай «Русь».