Зноў гады змрок развіднілі даўні
І шумяць, як рамонкавы луг.
Псіну мілую зноў згадаў я.
Што ў юнацтве была мне друг.
А юнацтва маё адшумела,
Як струхлелы пад вокнамі клён.
Мне дзяўчына згадалася ў белым,
Для якой быў дварняк паштальён.
А не ў кожнага ёсць свой блізкі,
Ды яна мне як песня была,
Бо з аброжка маёй запіскі
Аніводнае не ўзяла.
Не чытала яна іх ніколі,
Не зірнула хаця б крадком.
Толькі мроіла нечым паволі
Ля каліны за жоўтым стаўком.
Я таміўся... Хацеў прывету...
З’ехаў так... І праз колькі год
Дарагім і вядомым паэтам
Зноўку тут, каля родных варот.
Здохла псіна, і даль зглушэла,
З той жа масцю з адлівам у сінь
З брэхам лівіста-ашалелым
Мяне стрэў малады яе сын.
Гэта ж трэба так урадзіцца!
Зноў развіднеўся боль душы.
Маладзей з гэтым болем як быццам,
І хоць зноўку запіскі пішы.
Рад паслухаць я песню былую,
Не брашы! Не брашы! Сорам май!
Дай, брахло, я цябе пацалую
За абуджаны ў сэрцы май.
Да цябе прытулюся целам,
Увяду ў дом, як сябра, павер...
Падабаў я дзяўчыну ў белым,
Ды ў блакітным люблю цяпер.