Вёсны маладыя з забубеннай славай,
Горкую атруту сам на вас наслаў я.
Я не знаю: мой канец блізкі ці далёкі,
Вочы сінія былі, збляклі, як аблокі.
Дзе ты, радасць? Змрок, жуда, суму, крыўды многа.
Доля ў полі? У карчме? Не відаць нічога.
Рукі выцягну — і вось вобмацкам мне слухаць:
Едзем... коні... сані... снег... Гай мінаем зглуху.
«Гэй, ямшчык, ляці з усіх! Пэўна ж, не са слабых!
І душу тут не шкада вытрасці па ўхабах».
А ямшчык адно ў адказ: «Па такой завеі
Не ўспацелі б на шляху коні, дабрадзею».
«Палахлівец ты, ямшчык! Не памчыш на кпінах!»
Я за пугу — і хвастаць па канячых спінах.
Б’ю, а коні носяць снег, як пурга якая.
Ды штуршок... і я з саней у сумёт знікаю.
Што за д’яблы — ўстаў, гляджу — дзе ёй брацца, тройцы?
У бінтах увесь ляжу на бальнічнай койцы.
Замест коней вараных па дарозе вязкай
Я свой мулкі ложак б’ю мокраю павязкай.
І гадзіннік закруціў вострых вусаў стрэлкі.
Хрыпла шэпчуць нада мной сонныя сядзелкі:
«Залатою галавой выйшаў не ў пару ты,
Атруціў ты сам сябе горкаю атрутай.
Мы не ведаем, дзе ён, твой канец прымоўклы, —
Вочы сінія твае у шынках прамоклі».
1924