Выткаўся на возеры ціхі ўзор зары.
Зноў глушцы са звонамі плачуць у бары.
Недзе плача івалга — у дупле ў цішы.
Толькі не да плачу мне — светла на душы.
Знаю, выйдзеш вечарам на залом дарог,
Сядзем свежым прыцемкам пад суседні стог.
Зацалую дап’яна, вымну кветкаю,
Хмельнаму ад радасці — вецер сведкаю.
Ты сама пад ласкамі скінеш шоўк фаты,
Аж да рання п’яную аднясу ў кусты.
Хай глушцы са звонамі плачуць у бары,
Ёсць туга вясёлая ў барвасці зары.