Пісьменьнік прыжмурыў вока, і пагразіў пальцам кату. Шкадліва-хітраватая жывёлка прыбрала лапку ад ёлкавай цацкі. Аблезлы, шкляны «перац» вырабу канца 50-х жвава гойдаўся на галінцы. Ялінка стаяла ў куце побач з выхадам на гаўбец, а кампутар направа ад дзьвярэй - там, дзе раней быў тэлевізар. Пісьменьнік сербануў, паставіў пляшку каньяку на журнальны столік за сваёй сьпінай, і павярнуўся да манітору:
«...Ой Васёк, Васёк, не васёк мяня,
Не васёк мяня, маіх тры ru@bla».
Пісьменьнік задаволена агледзіў плён сваёй творчасьці, і націснуў «Enter». Вершык ператварыўся ў факт віртуальнае, то бок інтэрнэтавае, прасторы на адным з сайтаў, на адным з форумаў, які так і зваўся - «Вершы пра Васька».
Пісьменьнік паглядзеў у бок дзьвярэй на гаўбец. Там, за дзьвярыма віравала жыцьцё аматараў віраваньня жыцьця: бесперапынна выбухалі пэтарды, ракеты, фэервэркі ды іншая падобная трасца. П'яныя, падвыпітыя, і ня вельмі, падлеткі, і ня толькі яны, гарлапанілі песьні, сказы, й асобныя літары.
«Ехаў Вася цераз рэку,
Еў катлету, піў віно,
Думаў, плёну будзе многа,
А на выхадзе - гаўно!»
«Enter».
«Бляха, вось выйду зараз на гаўбец, і крыкну - МУТАНТЫ!.. Але ж, нават калі скокну ўніз (сем паверхаў) - хрэна хто заўважыць».
Пісьменьнік каўтнуў каньяку, і набраў нумар тэлефону:
- Дамброўскі, ты мутант, - млява паведаіў Пісьменьнік.
- Ну, дык не вапрос! - радасна адгукнуўся Дамброўскі. - Па пяцьдзясят?
Пісьменьнік моўчкі паклаў слухаўку. Кот уважліва сачыў за гаспадаром, але з-пад канапы не вылазіў.
«У адным сяле, ня важна дзе,
Хадзіў Васёк па магазіну,
Ён піва піў, еў мармэляд,
І марыў трахнуць цёцю Зіну».
«Enter». Кілішак. Тэлефон:
- Бляха, Дамброўскі, ты проста рэдкасны мудак.
Адбой.
«Калі ўжо прыйдзе Новы год? Застаецца больш за суткі...»
Кот асьцярожна вылез з-пад канапы на дыван, і нясьпешна скіраваўся да ялінкі. Пісьменьнік запаліў цыгарэціну, адчыніў гаўбец, каб выходзіў дым, і ўтаропіўся ў манітор, які адлюстроўваў рудую нахабную пысу ката:
- Яшчэ адзін крок, і паляціш за борт.
Жывёла спынілася, пастаяла, і вярнулася пад канапу.
Пісьменьнік ізноў набраў нумар, дачакаўся фразы «Ну?» замест «Алё?», і паклаў слухаўку.
«Здрайствуй Вася Новы Год,
Дзе-нідзе кудлаты,
Ты куды ідзеш-брыдзеш?
Адвэнтыст пархаты!»
Недапалак паляцеў за гаўбец. Кот зрабіў выгляд, што пайшоў па-справах у іншы пакой, кампутар завіс, і праз хвіліну адвіс. Скразьняк вымусіў чыхнуць два разы. Але Пісьменьнік не сьпяшаўся ўздымацца з крэсла, каб зачыніць дзьверы на гаўбец. Скэптычна ацаніў колькасьць каньяку ў бутэльцы, каўтануў, і набраў нумар:
- Дамброўскі, хочаш, я разаб'ю табе тваё хлябалава?
- Га?! Па пяцьдзясят? Ну дык не вапрос, праз пятнаццаць хвілінаў дзе звычайна. ОК?
- Давай.
Бомж Валодзя павітаўся з надзычайнай павагай. Валодзя сам па сабе чалавек далікатны і ветлітвы. Ён прыстроіўся начаваць побач з кватэрай яшчэ да таго, як Пісьменьнік зьняў гэтую хату. Валодзя меў акладзістую бараду, выглядаў на ня пэўны сталы ўзрост, заўсёды быў вымыты і высьціраны, хіба толькі зрэдчасу абсіраўся ад перабору.
- Ну вы даеце! Вас учора капітан і старэйшы лейтэнант прывялі. Кажуць, ціпа, шаноўны, ці сапраўды гэта вашая кватэра? А калі вы адчынілі дзьверы, сказалі, маўляў, вы, шаноўны, так не ўсердзтвуйце, беражыце сябе. Пажадалі спакойнай ночы, ды пайшлі. Але як вы вярнуліся, гэта не забыўная сцэна!..
Але Пісьменьнік ня даў Валодзю скончыць фразу, а сунуў ў руку купюру - на бутэльку павідла, а таксама для сябе «на Новы год».
- Харошы ты чалавек, Валодзя. «Led Zeppelin» любіш, Сартра чытаў, урывак з «Новай Зямлі» ведаеш («Калі заколеш вепрука ты // Ды не пабегаеш за хату»...) А ноўтбука ў цябе няма. Быў бы ў цябе пашпарт, я б праспансараваў табе штамп на выезд. Знайшоў бы ты на сьметніку ў Нямеччыне ноўтбук, мы б з табой творчасьць Ясунары Кавабаты абмяркоўвалм б.
«Состояние». Менавта гэтае слова круцілася ў пісьменьніка ў галаве ў момант прабуджэньня. Функцыя «Состояние» на іконцы падлучэньня да інтэрнэту з раніцы паказала 36 гадзінаў. Пісьменьнік чакаў, калі Валодзя прынясе з крамы замоўленыя тавары, і пераглядаў свае рухі ў інтэрнэце за апошні час. Паводле «суседа па лесьвічнай пляцоўцы», Пісьменьнік вярнуўся а трэцяй ночы. Абудзіўся па палудню.
Так, што на маніторы? «Вася, Вася»... «Дамброўскі мудак»... «Ахвігець»... Пісьменьнік ня стаў глядзець астатнія 28 адчыненых вакенцаў - пазачыняў, і пацёгся да ўваходных дзьверэй. Валодзя вярнуў рэшту, а таксама ўручыў пакунак з бутэлькай водкі, трыма бутэлькамі піва, вэнджаным кураняці, паўкіляй марынаванай капусты, літрам апэльсінавага соку і пачкам «Winston».
Руды кот прафэсійным жэстам абнюхаў пакунак. Да надыходу празьніку заставалася менш за суткі.
Зь мінулай ночы Пісьменьнік памятаў толькі адну карцінку. Яны з Дамброўскім і прыяцелем Валікам з плястыкувак п'юць польскую «жалудачную» («Żłądkowu») настойку, прывезеную Валікам з Варшавы. Па цэнтральнай вуліцы валіць народ, падае сьнег, а побач у вітрыне гандлёвага цэнтру ляжыць дзяўчына ў бікіні - рэклямуе канапу.
Пісьменьнік зрабіў сабе адвёртку 100 на 100. Адламаў курыную ножку, і... Пачуў з лазенкі гук вады.
Дзяўчына выйшла цалкам нагая:
- Дзякуй табе за ноч. Твае сябрукі, і мянты мяне ўразілі. Я, шчыра, кажучы, ня думала, што ў імпрэзы будзе працяг, тым больш такі.
Дзяўчына ўсьміхалася амаль без іроніі, хутчэй з замілаваньнем. Яна запаліла, і села на канапу, сьпіной да сьценкі, да якой папярэдне падперла падушку:
- Вось ужо ня верыла ў навагоднія цуды... Асабліва мне спадабаліся твае допісы пра сучасную японскую літаратуру і вершы пра Васька.
Пісьменьнік моўчкі ўглядаўся ў дзяўчыну. Працягнуў папяльнічку.
- Ведаеш, спадар Пісьменьнік, мне на мыла часта розныя маньякі і падлеткі допісы шлюць. Але я вельмі зьдзівілася, калі ты на маю бзьдзюльку на форуме адгукнуўся ў прываце. «Люблю паліць, гаварыць, бухаць і трахацца». «Люблю японскую літаратуру, рудых катоў, «Led Zeppelin» і сучасную паэзію».
Пісьменьнік толькі пачаў адвёртку, па целе расьцякалася прыемная млявасьць.
- Я выходзіла з гандлёвага цэнтру з бутэлькай віна ў руках. Першае, што я пачула - «А ў таблішча?!» і «Ясунары Кавабата». Вядома, віно зьнікла за колькі хвілінаў. Ведаеш, прыблізна такім я цябе і ўяўляла.
Дзяўчына працягнула руку да шклянкі, глынула і з задавальненьнем пацягнулася.
- Прынясі паесьці, і паболей. Калі ласка :)...
Перад тым як адрубіць інтэрнэт, каўтануць, і скокнуць пад коўдру да дзяўчыны, Пісьменьнік зайшоў на адну са старонак, і напісаў:
«Дзякуй, Вася!»