Тады ўжо ў парку расквітнеўся бэз,
Таполі гаманілі маладыя.
Я ўпершыню ў жыцці сустрэў цябе,
Твае заўважыў косы... залатыя.
А калі дзень пад вечар пацямнеў,
Таполі змоўклі разам, і над імі
Заззялі ліхтары, дык на мяне
Глядзела ты вачыма... залатымі.
То быў падман... А як пазнаў глыбей
Твой густ жыццёвы — і душа астыла.
Я зразумеў, што золата ў цябе,
Галоўнае, для сэрца не хапіла.