У гняздзе скалістым, роднай хаце,
Што ў гарах дружыла з вышынёй,
Засталося арлянё без маці,
Шчэ без моцных крылляў арлянё.
Можа, дзе падстрэлілі арліцу
Ці злавілі недзе ў заапарк,—
Арляняці ж нечым пакарміцца,
Голад мучыць суткі узапар.
І яно, ахрыпшы ўжо ад крыку
(Адчувала — ўперадзе бяда),
Перастала болей маці клікаць,
Вылезла нясмелае з гнязда.
І над самай кручаю застыла,
Вочы загарэліся агнём...
Арлянё паверыла ў крылы,
І яны паднялі арлянё.