Героям Брэсцкай крэпасці
прысвячаецца
Пашчапаны сцены воспаю свінцовай,
А раты байніцаў сталі са шчарбінамі:
Тут вайна пісала на жалезнай мове —
Кулямі, снарадамі і мінамі.
І сціскалі лапы крэпасць мёртвай хваткай,
І глушыла неба грознымі абваламі...
Чую, разважаюць: —Вось была дзе
кладка,
Як жалеза, моцная, трывалая.
Балагураць двое пра абпал цаглінаў,
Пра раствор хітрушчы, што рабілі
прадзеды:
Не расшчэпіць цэглу ні снарад, ні міна,
І нішто не зможа рады даць.
Толькі не, не цэгла вытрымала шквалы —
Баранілі людзі кожны подступ сэрцамі,
Паміралі ў ранах з думкай не аб славе —
Са святою думкай, што свабода вернецца.
Бачу — вось ён, воін, у бінтах барвовых
На сцяне кінжалам выскрабае літары:
«За Радзіму паміра...» — і словы
Тут крывёй залітыя.
Моўчкі я праходжу па сырых фарпостах,
Кожная рэліквія для мяне святая...
Раптам прыпыніўся з сэрцам гнеўным,
злосным,
Іншае на сценах я чытаю:
«Мы былі ў крэпасці Вова, Муся, Жора»,
А далей і дата —
год... шэсцьдзесят пяты.
Я хацеў бы крыкнуць
вовам, мусям, жорам:
Гэй, хутчэй сатрыце вы свае каракулі,
Тут жа кроў пяклася
і дыміўся порах,
Не адна матуля тут па сыне плакала!
Нам заўжды свабода каштавала дорага,
За яе мы ў бітвы грозныя хадзілі...
Дык няхай жа ззяюць золатам аўтографы
Партыі, народу і Радзіме.