Смугу даўніх раніц ніяк не забуду...
Дымяцца халодныя росы,
Мы ў поле імчымся акучваць бульбу
Чародкай гарластай, босай.
Яшчэ не зусім прачнуліся гоні...
Пастронкі хутчэй раскручвай!
Каб бульбу не елі — пацуглівай коней,
Шыры лемяшы ў акучнікаў!
Пакуль злы яшчэ авадзень не прыжарыў
І коні не біліся злюча,
Пад корань, пад корань свірэпку паджарую,
Знішчай дзядоўнік калючы.
Каб рад не падрэзаць — трымай толькі
ручкі.
А клін каму бокам выходзіць?
Сябрук там са злосцю кідае акучнік,
Не хлопец — Мікола, дый годзе...
У небе жаўрук рассыпаецца булькатам...
Прыпынак кароткі зрабілі.
Аблуплены спіны, як ранняя бульба,
Насы, бы яечкі рабыя.
А вечарам млявым замерае соткі
Дзяўчына. Па сто выйшла з гакам!
...Дымяцца у місцы салонікі сопкія:
Вячэра — з павышаным смакам.
Смугу сноў дзіцячых ніяк не забуду,
Хоць леты мінаюць і вёсны...
Калі хто спытае: а як цвіце бульба?
Яму адкажу — дзівосна.