Ён цвердзіць зноў у чадзе п’янаватым,
Пускаючы махорачны туман,
Што толькі ёсць харошыя дзяўчаты,
А добрых жонак, моў, зусім няма.
Жыццё сямейнае, уцяміў, гэта — сварка:
Жанчына мкне, каб муж рахманы быў,
Каб ты нідзе не выпіў лішняй чаркі
І без яе ні кроку не зрабіў.
Каб у кішэні меў заўсёды грошы
І каб расход сама яна вяла,
Тады і жонка робіцца харошай,
Не будзе ж так — не жонка, а піла.
Другая справа, мець дзе збоку «кралю»:
Гарэлка тут, закуска, пачуццё...
А я скажу:
сваёй гнілой мараллю
Ён проста хоча апляваць жыццё.