Чуў не раз я ад сталых людзей
Словы шчымлівага шкадавання:
«О, каб да мяне вярнулася маладосць,
Я жыў бы зусім па-іншаму...»
Я таксама б па-іншаму жыў,
Каб вярнулася да мяне юнацтва...
Не баяўся б падысці да дзяўчыны,
Якую прысвоіла сэрца,
Каб запрасіць на няўклюдны вальс.
Не пабаяўся б потым пайсці з ёю
ў светлую ўсмешку ночы
І апячы губы пацалункам...
З тымі гадамі
ды з сённяшнім розумам
Не быў бы я летуценнікам,
Не рабіў бы многіх памылак:
Адхіліў бы лішнюю чарку
ў сяброўскім гурце,
Не лез бы ў гарачыя спрэчкі,
а то і бойкі,
Грыз бы, як бабёр, навуку,
Аддаючы перавагу рыторыцы,
Выступаў бы красамоўна
на студэнцкіх сходах
І браў бы за прыступкай прыступку,
Што вялі да трыбуны на сцэне.
Шлях таксама нялёгкі...
Магчыма, не так бы пісаў я і вершы:
Па беламу пісаў бы белым,
Выказваў бы правільныя думкі
І выбіваўся б у модныя паэты...
Калі б я гэта рабіў тады,
Дык сёння пэўна б не шкадаваў
гэтак шчымліва:
О, каб да мяне
вярнулася юнацтва...