30 красавіка 1897 года У. І. Ленін з прыстані Краснаярск на параходзе «Святы Мікалай» выехаў у Мінусінск, накіроўваючыся ў ссылку ў сяло Шушанскае.
Рака у буйным веснавым разводдзі —
І берагі адсунуліся ўдаль...
Павольна адзінокі параходзік
Грабецца супраць круталобых хваль.
Ён зрэдку хрыпне голасам старэчым:
Судно, здаецца, дажывае век...
І, паліто накінуўшы на плечы,
На палубу выходзіць чалавек.
Вясна ў Сібіры... і у ёй ёсць штосьці
Ад вёснаў тых, што Волгай праплылі...
Захоплен ён суровай прыгажосцю
Суровай і нязведанай зямлі.
Зімой тут вецер па сумётах вые —
Вавёрка не пакажацца з дупла...
І ўсё ж і тут жыве душа Расіі,
Халодная, ды з кропляю цяпла.
А будзе час, абавязкова будзе —
І край глухі дасць шчодрыя дары,
Без ланцугоў сюды прыедуць людзі
На бераг Енісея, Ангары.
Плыве судно па енісейскай шыры,
І чалавеку далячынь відна...
Далёкаю парою у Сібіры
Ішла вясна, спяшалася вясна.