У гісторыі свой напамінак...
Як да продкаў маіх — крывічоў
Ехаў князь атрымаць даніну,
А яе здабыў ён мячом...
Ехаў сам ён,
з гневам, з пагрозай,
Жорсткі з жорсткіх зямных багоў...
Разгнявіў ён тугія бярозы,
І яны разарвалі
на часткі яго!
За знявагу, за лютасць і кпіны
Атрымаў князь сваю даніну...
...Гром вайны,
працяглы і грозны...
Застагнаў, устрывожыўся бор.
Спахмурнелі сурова бярозы...
І стралялі ў чужынца ва ўпор.
Атрымаў крыважэрны чужынец
Ад бяроз маіх шчодра даніну!
...Да бярозак прыйшоў я ў госці...
Яны быццам стаяць у сне...
Страпянуліся мякка голлем,
Замахалі прыветна мне.
І здаецца, радасці слёзы
Сыпануліся з іхніх веек...
Колькі сэрцу даеце, бярозы,
Самых чыстых павеваў!
Як вясна надыходзіць з гоманам
І як першы вуркоча гром,—
Вы гатовы, бы тыя донары,
Мне аддаць сваю нават кроў.
О бярозкі маёй краіны!
Свой характар у вас пазнаю.
Я прымаю вашу
даніну,
Вам даніну сваю
аддаю...