Зямлю вакол крамсалі сотні мін,
А ён свінцом ссякаў усё жывое,
Ды раптам змоўк, прыціснуты грудзьмі,
Бы анямеў ад смеласці героя.
Цяпер тут ціха. З мурагом густым
Паўзуць рамонкі на пагорак нізкі,
Бярозкі юнай дробныя лісты
Шапочуць над маўклівым абеліскам.
І толькі з дзота сырасцю дыхне
Ад сцен цвілых і ўжо ад часу бурых,
Да болю мне напомніць аб вайне,
Нібы прывід, сляпая амбразура —
Здаецца, бачу, як курыць трава,
І дзот зноў сее смерць на полі бою...
Яго даўно б пара ўжо узарваць,—
Шкада трывожыць толькі сон героя.