Я заслужыў на свой вянок,
Усім паведаміць я рады:
Ляжу ў начальніка ля ног
І з ім цяпер — запанібрата.
Жыццё налёгкае у нас,
Адна бяда, адно напасце:
Ніяк не трапіш на Парнас,
Каб эпітафію украсці.
Не трэба мне ні надпісы, ні пліты —
Абы было ўсё шыта-крыта.
Не скажу, каб меў язык кароткі —
Дзейнасць я разгортваў кіпучую...
Сам памёр, ды ходзяць мае плёткі,
Бо яны ў мяне жывучыя.
Было ў мяне зайздроснае жыццё —
На ўсё гарэлі вочы, як касцёр.
Я, можа б, не сышоў бы ў небыццё,
Ды вось бяда — ад зайздрасці памёр.
Браў пры жыцці я пакрысе —
Прыносілі без сведак.
Чаму ж ніхто не прынясе
Мне сёння... хоць бы кветак?
Ніяк не ўцямлю — што за свет!
Каму данесці я павінен,
Што кожнай ноччу мой сусед
Чарцей збірае ў дамавіне?
Я ўласнага заўжды баяўся «я»,
І гэтая магіла не мая!
Я жыў сумленна, быў душою шчыры,
Любіў людзей і чалавечы род...
Прахожы, заўтра падыдзі ты шчэ раз
І надпіс прачытай наадварот.