Ён быў таксама смелы вынаходнік,
Хто першы выскубнуў з крыла пяро
І вывеў ім рукой дрыжачай слова...
З тае пары ў пашане сталі гусі,
Іх пер’е разляцелася па свеце,
Бялюткае, як першы снег.
І мудрацы з завеямі барод
Пры свечках селі у сырых мурах,
Пяром гусіным пачалі рыпець...
Пяро каўтнула дзюбкаю чарніла,
На міг застыла ў пушкінскай руцэ
І паляцела лёгкай-лёгкай птушкай...
Паручык Лермантаў здымае шпагу
І падыходзіць да стала —
І пёры, быццам бы ў калчанах стрэлы,
Па-грознаму тырчаць...
Салдат Шаўчэнка пазірае ў неба —
Там гусі, гусі вольныя ляцяць...
О, хоць адно б яны згубілі пёрка —
Пісаць гатовы ён сваёй крывёй...
Вякі ламалі шмат мільёнаў пёраў,
Вякі падрэзалі мільёны крылляў,
І ўсё ж на іх да нас ляцела слова
З глыбокай, нібы памяць, далі.