Ілбамі трэснуліся з лёту хмары —
Ажно маланкі зыркнулі ўваччу,
Пасыпаліся ўніз сухім ламаччам...
І бацька-гром на дочак грозна
гыркнуў
— Чаго вам біцца,
хопіць кожнай шоўку,
Падушак хопіць,
мяккіх, пухавых.
З капрызам дочкі — ўсхліпамі зайшліся
І горкімі заплакалі слязьмі...
А ластаўкі ляталі і смяяліся:
Ім тыя слёзы толькі смакаваць.