Я нясу за пазухай голуба
На квяцісты, як луг, стадыён,
Пасля першага звонкага гола
Аж з грудзей маіх выпырхне ён.
Каруселлю кружыцца ён стане
У чародцы сівых галубоў.
Потым ў небе, бы цукар, растане —
Панясе маю радасць з сабой.
Па грудзях шныраць вочкі-іголкі.
Не, не злодзей я, хоць бягу,—
Я нясу за пазухай голуба,
Камень там я насіць не магу.