Я вільготнай анучкай сціраю
Белыя аблокі са школьнай дошкі —
Праясняецца чорнае неба,
Зоркі трэба на ім запаліць.
Усміхаецеся вы гэтак мякка і добра:
«Ну, здабудзь
корань кубічны,
Скажам, з лічбы 1937».
Стаўлю птушку.
Крылом накрываю лічбу.
1937...
Гэта ж год майго нараджэння!
Разгубіўся зусім я —
не ведаю,
Як той корань з яе здабываць...
Усміхаецеся вы гэтак мякка і добра:
«Не хвалюйся, прыпомні, падумай...»
Так,
так,
так...
Я, здаецца, прыпомніў...
Корань мой — у палескай глебе,
Корань мой — у духмяным хлебе,
Корань мой — у бацькоўскай хаце,
Вечны корань мой — ў сэрцы маці...
Усміхаецеся вы гэтак мякка і добра:
«Корань зла
хай не будзе табе вядомы...»