Яшчэ не ўстала сонная залева
І золак, быццам яблык, не крамян,
А я шукаю ў лесе тое дрэва,
Дзе і маё запісана імя.
Я дзесьці там, на самай вершалінцы,
Руку крутую ў небе распусціў.
І рады я, бо на маёй галінцы
Паспеў таксама хтосьці адрасці.
Лёс церабіў маё зямное дрэва,
Яго хістаў у розныя бакі.
Вякоў сівая памяць у ім дрэмле,
Пра боль яго маглі б сказаць сукі.
Стаю адзін, нібыта ў сутарэнні,
Застыгла раннім холадам зямля...
Ды веру я,— не вымерзнуць карэнні,
Бо я — пачатак, і працяг — сам я!