У дзяцінстве, помню, я
за грыву
На кані трымаўся і ляцеў,
Ды скакаць хацелася імклівей,—
Каб аж гай шумеў...
Ці з гары праносіўся на лыжах
Па лыжні, пракладзенай між дрэў,
Чуў, як вецер за спіною дыша:
Каб аж гай шумеў...
А калі у веліч паднябесся
Я, як заварожаны, глядзеў,
Дык хацеў такую скласці песню,
Каб аж гай шумеў...
Не ўрадзіла песняй мая ніва,
Яе ў час дагледзець не сумеў...
Ды ўсё роўна я ў жыцці шчаслівы,
Бо ў душы гучыць напеў гуллівы —
Каб аж гай шумеў!