Памяці маёй настаўніцы
Ганны Сяргееўны Рослік
Вы заходзіце ў клас...
Я ўстаю з-за апошняй парты,
Даўгарукі і даўганогі.
Парта не дае мне
выпрастаць калені.
Прабачце,
я прыхілюся спіной да сцяны...
Гэта ж я, ваш вучань з «камчаткі»,
Не выклікайце мяне да дошкі:
Я дрэнна сёння вывучыў урок...
Буду марна блукаць па крузе,
Трохкутнік у мяне паламаны
І адной паралельнай няма...
Усміхаецеся вы гэтак мякка і добра:
«Можа, гэта толькі гіпотэза?
Я прашу даказаць».
Вось і крэйда ў маёй руцэ —
Вугал а бэ цэ...
Сапраўды аказаўся прамы!
Быццам вочы мне хто прамыў.
Паралельныя — гэта ж рэйкі,
Што ў жыццё пакацілі
з рэхам!
І не круг я малюю
на дошцы школьнай,
А сваіх заблуджэнняў кола...
Бачу ўсё, разумею...
Дарэмна
Я забыў пра сваю тэарэму,
Якую вы тлумачылі мне
неаднойчы —
Трэба людзям глядзець
прама ў вочы.
Усміхаецеся вы гэтак мякка і добра:
«Наступны ўрок у нас — алгебра».