Мароз рыпіць, мароз пякучы сушыць,
Па вокны хаты ноччу замяло...
Пад коўдрай белаю заснула Шуша,
І ўсё ж не спіць сібірскае сяло.
Зіма яму не спела калыханку —
Са звонкім смехам з кручанай гары
Ляцяць гурмою на скрыпучых санках
Ружовыя малыя снегіры.
...У бель выходзіць ён з утульнай
хаты —
Эх, не мароз, а проста кіпяток!
І на плячы — драўляная лапата:
Гайда, гарэзы, расчышчаць каток!
Нібы гарох, сыпнулі разам з хатаў
Чародкамі ў валёнках хлапчукі...
І замільгалі у руках лапаты —
І вырас снежны вал сярод ракі.
Звініць рака, мароз ужо не крача,
На гаманву ён дзівіцца, прыціх:
Хто на адной «драўлянцы» ўпарта скача,
Хто паралелі піша на дваіх.
Смяюцца сонцам і сумёты, гурбы,
Святло ў душы, святлу няма мяжы...
І на нагах курносыя снягуркі
Выпісваюць крутыя віражы.
У каруселі сонечнай на лёдзе
Ён акрылёны, быццам весні птах...
Зайздросцяць дзеці дзядзечку Валодзю:
Вось так бы ім катацца на каньках!
Дзятва звініць, дзятва у захапленні,
Ёй хораша смяяцца, пакрычаць...
Пасля пазнаюць, як на Шушы Ленін
Не толькі лёд сібірскі расчышчаў.