Лістапады мае, лістапады,
Залацістыя каруселі,
Падхапілі мяне, панеслі
На агністым сваім кані...
Віражы ён бярэ крутыя
І ўсё скача і скача —
Уладны,
Абмінае трыццаты круг.
«Стой, імгненне!» — хачу я крыкнуць,
Каб яшчэ раз людзей убачыць,
Ды яны мітусяцца ўваччу,
Бы ў кіно абарваная плёнка...
Я гляджу — замільгалі твары:
Дзядзька, хлопчык, дзяўчына...
Далібог, не паспеў іх разгледзець,
Бо ўсё круціцца, круціцца, круціцца
Залатая мая карусель...