Звісла ноч над голлямі акацый,
Вецер не шалохнецца. Спакой.
Мы з табой спыніліся на кладцы
Над бліскучай, нібы ртуць, ракой.
Пад нагамі гойдаліся дошкі,
Як жывая, плёскала вада.
— Не баішся?
Адказала: — Трошкі...
— Калі трошкі, значыць, не бяда.
І чамусьці неяк нечакана
Я абняў цябе, пацалаваў.
На душы вясёлы звонкі ранак,
Як гармонік, зычна заіграў.
Мо хвіліну нейкую маўчалі,
Потым ты спытала: — Што, калі б...
Незнарок мы ў рэчку з кладкі ўпалі?
Кінуў жартам: — Разам паплылі б?