Накашу я табе росных кветак,
Душных смолак, бялявых рамонкаў,
Медуніц і ружовых зязюлек...
Не бядуй, што завянуць яны...
Ты ж лугоў гаспадыня
і знаеш:
У нас кветкі не дораць — стагуюць,
Застагую і я свае краскі.
Можа здарыцца, зорнаю ноччу
Забрыдзем мы ў тыя харомы,
І духмяныя кветкі ўплятуцца
У твае валасы...