А я ўявіць хачу далёкі век,
Век пругкай шпагі і рапіры.
...У сцішаным натоўпе чалавек
Спявае свой санет пад ліру.
І струны льюць жывое серабро,
Яно звініць, яно ва ўладзе спеву.
Пяе паэт, і славіць ён дабро,
І ганьбіць зло пякельным гневам.
Пяе паэт. Нямая цішыня —
Пачуеш нават, калі дзынкне муха.
Людзей ён песняй звонкаю абняў,
Ажно чуваць, як сэрцы б’юцца глуха.
Гісторыя, спрадвечная, як свет,
Замнога тайнаў у сабе хавае...
Нядаўна верш чытаў сівы паэт,
І, як заўсёды, крышку падпяваў ён,
Маланкі бліскалі з яго вачэй,
А верш іскрыстым сонцам
быў сагрэты,
Ды толькі побач нехта прабурчэў:
— Чытаюць вершы кепска
ўсе паэты.
Я ж водгулле стагоддзяў пазнаваў,
Лавіў яго душою шчырай...
Сівы паэт, ён сэрцам падпяваў,
Бо не было ў руках
вясёлай ліры.