Я — дацкі прынц, я нескароны Гамлет,
Умею ненавідзець і любіць.
Я свет перавярнуў уверх нагамі
Пытаннем: «Быць альбо не быць?»
Я — дацкі прынц, заручаны са славай,
А жыць павінен як сярод бадзяг.
Вулкан патухшы... Ды клякоча лава
Няспынна у распаленых грудзях.
У сэрцы болей думак, чым адвагі,
Тут хітры бой вядуць дабро і зло.
Хачу рвануць я з ножнаў дзіка шпагу
І цемрадзь векавую пракалоць.
Ды застываюць пальцы на эфесе
З чаканнага крутога серабра...
Я не хачу крывавага эфекта,
Я раб страсцей, і ўсё ж я іх не раб.
Дык смела ў бой! Бязлітасна нязвыклы,
Дзе боль пякучы трэба мне забыць.
Сумніўшыся, кідаю горда выклік:
«Быць альбо не быць?»