Лю-ля, лю-лі, —
мы пішам калыханкі.
Спяваем іх дакучна
немаўлятам:
Яны не папракнуць за фальш у слове,
Якое, як пусцёлка,
шамаціць.
Лю-ля, лю-лі; ды спаць не хочуць дзеці.
Звіняць іх галасы
шчаслівым плачам,
І толькі, залюлюканыя самі,
Мы засынаем
над сваім радком.
Не трэба болей калыханак!
Годзе!
Хай уварвецца ў верш
уладны вецер
І бразне,
раззлаваны,
форткай —
Хай песня абуджэння
загучыць.
Нажом распаласуе
сон пуховы,
Заспаным вокам
лыпне гаспадар.
Час уставаць —
займаецца заранак,
Дзень залацісты
мог бы ты праспаць,
А ў гэтага
сумленне спіць спакойна.
Хоць чыстае яно,
як тая сажа,
Будзіць яго трывожным звонам трэба
І лямпачкай чырвонаю
міргаць.
Дык пойдзем разам
з песняй абуджэння
З трывогаю і думкаю у сэрцы.
А калыханкі
мы пакінем маці —
Бо лепш, чым маці,
Нам не скласці іх.