Я — кухар ночы.
Бяру я коўш Мядзведзіцы Вялікай
І чэрпаю з азёр ваду.
Яна дажджом цурчыць назад праз сіта,
І паглядзі, што робіцца ў каўшы!
У медных панцырах санліва карасі
Маленькімі ратамі пазяхаюць,
Шчупак крутнуў акрабатычна сальта —
Маляўкі пачалі яму пляскаць.
Падлешчык дыхае, нібыта занядужаў,—
Падушку з кіслародам яму б даць.
Ага, і ты, пісклявы ўюн, патрапіў,
Віляй-віляй, ад юшкі не ўвільнеш...
Я — кухар ночы.
І саган чумазы
Да белай пены дапяку.