Памяці сябра дзяцінства
Аляксандра Уласенкі
Са шпорамі, з какардаю чырвонай
Выходзіў ён на двор, як на парад,
Здаецца, пачапі яму пагоны —
І будзе «Пеця» поўны генерал.
Ён грозны быў, як закіпала рэўнасць,—
Ляцеў на ворага мячом тугім,
Да дзюбы — дзюба: вагі бойкі крэўнай
Загойдалі без усялякіх гір.
Ён пільны быў: заўжды барвовы золак
За лесам зашарэлым заўважаў —
І ўміг тады яго хрыпаты голас
Будзіў людзей трывожна на пажар.
Тушыць яго спяшаліся мы, дзеці,
Паклаўшы кнігі ў торбы з палатна.
І лопаў крыламі удзячна «Пеця»,
Нібыта апладзіруючы нам.
Была тады яна, часіна хмурая,
Пара жаночых слёз, жаночых рук...
А у суседкі заспявала курыца —
І зноў-такі прыкмета не к дабру.
І з думкай палахлівай, у трывозе
Суд учыніла ціхая ўдава:
Пад калуном шчарбатым на парозе
Курыная зляцела галава.
Аднойчы ціха стала на дасвецці,
Нібыта вымерла усё сяло...
Сказала маці:
— Закруціла «Пецю»...
Гадзінніка ж у хаце не было.
І я слязамі шчырымі заплакаў
І маці нават папракнуў тады.
А потым еў я звараныя лапкі:
Заўсёды крыльцы й ножкі — маладым...
На ногі не крыўдую, бо па свеце
Я імі ўжо нямала пахадзіў...
А сёння зноў маё маленства «Пеця»
Сваёй далёкай песняй разбудзіў.