«Дарагія байкары,
Гэта піша Заяц...
З некаторае пары
Проста я ў адчаі.
Паднялі мяне на смех,
Ды з мараллю строгай,
Быццам я вам перабег
Некалі дарогу.
І бярэ такое зло,
Точыць засмучэнне:
Стаў я нейкім вам Казлом.
Як там? Адпушчэння.
Хто ні піша, я — трусак,
Дам заўсёды маху.
Гэй, сябры, яно не так —
Ўсе звяры са страхам.
Вось Ліса. Яна мастак
На курыну лапку,
А пачуе брэх Сабак —
Дасць такога драпу!
Воўк — клыкасты жывадзёр,
Пры лясной праверцы
Ледзь ад страху не памёр
Ад разрыву сэрца.
Я скажу вам, і Мядзведзь
Не такі ўжо волат:
Напалоханы, ледзь-ледзь
Ногі ўнёс... ад пчолаў.
Калі праўду гаварыць,
Дык і Леў не шышка...
Вось пра гэта, байкары,
Болей вы пішыце.
Я не ўсё яшчэ сказаў...
Нельга з тым мірыцца...»
Заяц ліст той дапісаў,
А даслаць... баіцца.