Зноў надрыўна выюць сірэны...
Трывога!
Трывога!
Трывога!
Напінаюцца нервы,
ныюць старыя раны,
Твары людзей
робяцца строгімі.
Равуць сірэны, трывогу сеюць —
Яна ледавіком
спаўзае ў душы...
Зараз сотні, тысячы Адысеяў
Воскам гатовы
замазаць вушы.
Звіняць бамбасховішчы рэхам —
Трывога!
Трывога!
Трывога!
Карычневыя стрэлы,
як вехі,
Паказваюць пад зямлю дарогу...
Чуйна галовамі круцяць радары —
Небяспечнага ў небе
няма нічога...
Спакой захоўваць
прасілі па радыё,
Ды ўсё роўна па сэрцах
прайшла трывога.