Мой кашчавы,
суровы прадзед,
Сплецены з адных сухажылляў,
Стомы не меў у працы,
З галоднай зямлі жыў ён.
Дзірваны
нарогам ірваў ён,
Сківіцы сцяўшы да болю.
Не было ў яго
мазалёў крывавых,
А былі, як панцыр,
набоі.
У кашулі,
нібыта ў кальчузе,
Што служыла і ў будзень,
і ў святы,
У шынку піў гарэлку ў хаўрусе,
Згробшы кубак рукой сукаватай.
І тады адчуваў
сваю волю,
Біў у грудзі —
яны грымелі,
І з падстрэшша брывоў
вуголлем
Вочы яго гарэлі.
І ад іх аганьку,
напэўна,
Пад санлівы і стомлены ранак
Крыллем ўзвіўся чырвоны певень
Над сядзібаю пана.
Прадзед мой
пайшоў з галыцьбою
З лапатушнай касой
па лесе.
Для паноў ён быў
першы разбойнік,
Для людзей жа — музыка
і песеннік.
Як збіраліся птушкі
у вырай
На сваім
шматгалосым вечы,
Зазвінеў
кайданамі ў Сібір ён
З Беларусі —
навечна...
Мой кашчавы,
суровы прадзед
Сплецены
з адных сухажылляў
Жыў
і Воляй,
і Праўдай
і Працай,
Імі памяць сваю
заслужыў ён!