Не будзем успаміны варушыць,
Яшчэ іх памяць не паспела сцерці.
Давай з табою у начной цішы
Спакойна пагаворым, сэрца.
З табой нам доўга жыць і працаваць,
Не раз дзяліцца радасцю і болем...
Не знаю сам, чаму так адчуваць
Цябе пачаў цяпер я, як ніколі.
Ты часам быццам бы зусім замрэш,
Затым занепакоішся трывожна.
Няўжо цяпер я толькі захварэў
Хваробай той, што з нас хварэе кожны.
Бо толькі ўбачу, стрэнецца яна,
Адразу ж нас з табой нібы разбудзіць,
І ты хутчэй мне падаеш сігнал:
Мацней звычайнага застукаеш у грудзі.
Давай з табою набярэм разгон
Ад дзён імклівых нашай маладосці:
Хай толькі вецер свішча наўздагон,
Хай толькі час нам шпалы гадоў мосціць!