От жа дзіва, дзіва, не кажыце,—
Між вусатых звонкіх каласоў
Дзесь хаваецца русалка ў жыце
З доўгаю распушчанай касой.
Надвячоркам перапёлкай кліча
Дзецюкоў — вясёлых недарэк,
А каго спаймае — заказыча
Ды ўсміхнецца зорам з-пад павек.
Потым спаць яна спакойна ляжа,
Падаслаўшы валасы пад бок,
На світанку возьме ды завяжа
У калоссі выспелым чубок.
...Мы паспелі вырасці, пажыці,
І для нас дзяцінства ўжо, як сон...
Ці жыве яшчэ русалка ў жыце
З доўгаю распушчанай касой?