Я сёння ў зале навагодняй казкі...
У ззянні ёлка падпірае столь.
Снуюць, танцуюць і смяюцца маскі,
Я паштальён — мая такая роль.
Пішыце пісьмы, весела пішыце —
Па адрасу іх хутка перадам!
Смяшыце жартамі дзяўчат,
смяшыце!
— Дваццаты нумар! Гэта вам.
— І вам...
Я — паштальён. Расшукваць умею,
Адвечны страннік я і пешаход...
Шукае мітусліва Дульцынею
Пры залачонай шпазе Дон-Кіхот.
Вакол звяры, бы выпусцілі з клетак,—
Пад ручкі з ліскаю гуляе воўк...
«Дзе ж ты, мая жаданая Джульета?» —
Стаіць Рамэо, любай не знайшоў.
Што ж, не бяда, шукай яе, Рамэо!
Бач, плацця мільгануў срабрысты шоўк...
Я паштальён — расшукваць я умею,
Анегін жа Таццяну ўжо знайшоў.
А хто спявае там няскладным хорам?
Пазнаў я іх па голасу здаля:
Салют вам паштальёнскі, мушкецёры!
Вядома, мушкецёры караля.
Глядзі — вось-вось успыхне
дзесьці «рубка» —
Звон вострых шпагаў, трапны іх укол...
Абняў за шыю белую галубку,
Танцуе барадаты з ёй казёл.
На феі арэол нябесны ззяе...
З жар-птушкі хтосьці выскубнуў пяро
І ходзіць важна ў карагодзе заяц,
Нібыта ён тут сёння цар звяроў.
І Дзед Мароз упарыўся ўжо, мабыць,
Ды не растаў на ім бялюткі снег.
Снягурачку паблытаў хітры д’ябал —
Звініць яе крыштальны, чысты смех.
Эх, сыпся, смех, звіні, звіні, вяселле!
І за парог прагнаны ціхі сум.
Я — паштальён. У светлай каруселі
Надзеі вам і радасць я нясу.
Яны з сняжынак сплецены і красак,
Вам з імі жыць, кахаць і сябраваць,
Ды толькі у жыцці ніколі масак
Не трэба анідзе не адзяваць.