Вось так і памёр:
раптоўна,
На самай высокай ноце,
Памёр ад разрыву сэрца спявак...
Маленькая салаўіха
засталася ў самоце,
Не хоча паверыць у смерць аніяк.
Навошта ён браў на сябе больш,
чым бяруць другія,
Хапіла б і не дванаццаць,
а восем кален...
Чаму толькі цяпер
яму заспявалі гімны,
Толькі цяпер,
калі ўжо скалеў?
Сядзіць салаўіха на галінцы ў сумоце,
Не хоча паверыць у смерць аніяк...
Вось мне б так памерці —
на самай высокай ноце!
І быў бы шчаслівы я.