Заснула ты: закалыхаў вагон,
Схіліла галаву на столік.
Баюся я твой патрывожыць сон,—
Ні з кім не размаўляю болей.
Гляджу ў акно, а там бяжыць зіма
Ды звоніць правадамі вецер.
...Табе ж, напэўна, сніцца цёплы май
І яблыні ў бялюткім цвеце.
Ці мо ідзеш сярод квяцістых траў,
Дзе срэбрам адліваюць росы.
Букет хтось кветак для цябе сабраў
І зверху кінуў, закрануўшы косы...
Грукочуць колы. Станцыі, агні,
А потым зноў лясы, палеткі.
Эх, каб магла ты і мяне прысніць,—
Дазналася б, чые то кветкі.