Стыпендыя заўтра, а сёння яшчэ раз
Сабралі з кішэняў рублёўкі.
І вось на стале ўжо дыміцца вячэра,
І ўсе уздыхаюць з палёгкай.
Святлейшым здаецца пакой інтэрнацкі.
Бярэмся ўсім гуртам за лыжкі,
Бо суп па-сапраўднаму звараны хвацка,
Хоць мо й перасолены крышку.
Ды толькі аб гэтым ніхто ні паўслова —
Сышліся ў адзін усіх густы,
Не вяжацца нат са сталом і размова,
Пакуль у каструлі не пуста.
А скончылі есці — знайшліся і словы,
Пакой напаўняецца гудам.
Ды раптам пытаецца стараста строгі:
— А хто ж будзе мыць нам пасуду?
І каб не было крыўднавата нікому,
Цягні жарабкі з цёмнай шапкі,
А выцягнуў «мыць» — адпраўляйся,
вядома,
Хоць хлопцы смяюцца: «Вось цапнуў!»
Гады прамільгнуць... І мо ў новай кватэры,
Як нейкае дзіўнае цуда,
З нас кожны прыпомніць вось гэту вячэру...
«А хто ж будзе мыць нам пасуду?»