Гарыць касцёр, патрэсквае вуголле,
Булькоча чайнік, залівае жар.
Заснула ноч, спавіўшы наваколле,
І толькі ён не спіць ля шалаша.
Таропка піша ў сшытак на калене,
Забыўшыся пра чай і пра агонь.
Ад працы зрэдку адарвецца Ленін,
Успыхнуць аганькі ў вачах яго.
Ён у народ, ён у Расію верыць,
І зноў бягуць з-пад ленінскай рукі,
Пры водблісках кладуцца на паперу
Вялікай праўды і святла радкі.
Бягуць радкі, і пад рукой прывычна
Лісты у сшытку спісаным шуршаць...
І зарывам займаецца Кастрычнік
З маленькага кастра ля шалаша.