Дваццаты год, разбураны, галодны...
Дождж за акном назойліва імжыць.
У кабінет да Леніна лагодна
Ідуць гуртком джэнтльмены з-за мяжы.
Скрыпяць гасцей заморскіх чаравікі,
З іголачкі, відаць, што так чутны.
Цікавіць сэраў чалавек вялікі,
А ён так проста ім: — Прашу, паны.
За этыкетам не схаваць здзіўлення —
Яно ў вачах газетчыкаў гарыць:
— Скажыце, можна з вамі, містэр Ленін,
Аб вашых планах шчыра гаварыць?
— Так, калі ласка, мы заўсёды
шчыры.
І сыплюць містэры з усіх бакоў.
На Волзе голад, голад у Сібіры,
Расія гіне, крах бальшавікоў...
Чакаюць людзі, моў, удосталь хлеба...
Няма адзення...
І трывожны час...
— Вы ж ГОЭЛРО? Ці ёсць у тым патрэба?
Не выйдзе, пэўна, з ім нічога ў вас.
— Я камуніст, і ў планы нашы веру!
Вось прыязджайце к нам
праз дзесяць год...
І нават недаверлівыя сэры
На нейкі міг паверылі ў яго.
Але няўцям было заморскім сэрам,
Што верыў Ленін ў партыю, народ.
...Нам свет стары не раз крычаў
«не верым!»
І глоткай і разбойніцкім пяром.
А мы ішлі наперад цвёрдым крокам,
Выводзілі краіну на прасцяг,
Трымала партыя заўжды высока
Вялікай праўды ленінскае сцяг.
І гарады ўздымаліся ў пустынях,
Плаціны вырасталі на вачах.
І зорамі займалася краіна —
Спаўняліся жаданні Ільіча.
За годам год — у неабсяжнасць
дзверы:
Савецкі край мужнее і цвіце...
І ў моц сваю прымусілі паверыць
Тых, хто ніколі верыць не хацеў.
У камунізм шлях светлы пракладаем,
Усё бліжэй ён, той жаданы час...
І ўпэўненасць у сэрцы нам ўсяляе
Заўсёды родны вобраз Ільіча.